Een woord dat me de afgelopen week diep raakte.

Toelaten voelt als een warme uitnodiging – zachter en vollediger dan ‘loslaten’.

In mijn leven heb ik veel losgelaten.
Een huis. Werk. Relaties.
Maar eigenlijk was dat slechts het gevolg van wat ik toéliet.

Een diepere liefde.
Een nieuwe manier van wonen.
Een andere manier van leven, werken, zijn.

Toelaten is durven voelen wat er écht is.
Het is jezelf toestaan te landen op aarde – met alles wat daarbij komt kijken.
Ook als dat spannend is.
En poe... wat heb ik me lang verzet tegen het landen op aarde.

De afgelopen tijd kreeg ik vaak de vraag: “Wat is een inwijding nou eigenlijk?”
Bijna niet in woorden te vatten…
Maar ik ga een poging doen (want vanuit bezieling spreken én schrijven is een van mijn medicijnen).

Tijdens de inwijdingen werken we met de elementen:
aarde, water, vuur, lucht
En staan we deze krachten toe om door ons heen te bewegen.
Aarde: Kun je toelaten dat je hier hoort, op aarde, in dit lichaam?
Water: Wat is er gestagneerd en wat wil er door je heen stromen?
Vuur: Wat wil er getransformeerd worden, waar is het innerlijk vuur gebleven?
Lucht: Kun je een frisse wind door je hoofd en je lichaam laten waaien?
Kun je vanuit bezieling spreken, jouw waarheid laten klinken?

Een inwijding nodigt je uit om jouw JA te voelen.
Jouw ja tegen het leven. Tegen het niet-weten. Tegen jouw essentie.

En ja – dat is spannend.

Want we zijn vaak gewend om ons klein te houden.
Niet te stralen. Ons licht te dimmen.

Maar ik geloof dat de tijd is gekomen.
Dat we zin krijgen om wél te schijnen.
Wél te kiezen. Wél te leven.

De inwijdingen herinneren je aan wie je al bent.
Ze wakkeren iets aan.
Iets ouds.
Iets essentieels.
En precies dát… wil weer door je heen stromen.

Want in het veld van toelaten en liefde worden de zaadjes in jou wakker.
Zaadjes die er al lang lagen te wachten.
Op ruimte. Op bedding. Op een JA.

Misschien weet je nog niet precies wat er wil groeien.
Maar je vóelt het wel.
Iets begint te trillen van binnen. Iets wil zich openen.

Je herinnert je iets... van je eigen waarheid. Van jouw unieke toon.
In dit veld hoef je het niet te weten.
Je hoeft het alleen maar toe te laten.

Liefs,
Annemarie