Ik werd geraakt door een tekst op LinkedIn over niet loslaten, maar toelaten.
En ineens voelde ik: ja... dát is het.
Toelaten klinkt zoveel warmer. Zachter.
Vervullender ook.

Toelaten betekent dat je opent voor wat werkelijk voor jou bedoeld is.
Voor dat wat je hart overstroomt.
Wat je ziel vervult.
Wat resoneert met je diepste zijn.

En als je écht durft toe te laten…
dan gebeurt er iets wonderlijks.
Dan laat je als vanzelf los.

Niet als een opdracht.
Niet omdat het ‘moet’.
Maar omdat het oude simpelweg niet meer past
bij wat er in jou tot leven komt.

Soms zie ik dat mensen naar mijn pad kijken
en vooral zien wat ik heb losgelaten:
een relatie, een huis, een bekende manier van werken.

Maar wat ze minder vaak zien…
is wat ik heb toegelaten.

Een liefde die op dit moment vervullend is.
Een nieuwe woonvorm,
een manier van leven die dichter bij mijn essentie komt.
Een manier van werken die volledig samenvalt met wie ik nu ben.

En ja, dat vroeg om afscheid van het oude.
Maar alleen omdat ik me richtte op toelaten.
Niet omdat ik bezig was met loslaten.

Ook in de inwijdingsreizen zie ik dit gebeuren.
Het toelaten van het niet-weten.
Het toelaten van het veld.
Van de energie die met ons wil werken.

En dan… stroomt er iets.
Door ons heen.
Naar ons toe.

En wat niet meer dient, valt weg.
Bijna als vanzelf.

Toelaten en loslaten.
Twee kanten van dezelfde medaille.

Maar als je je richt op het toelaten —
vol vertrouwen —
dan zorgt het leven zelf voor de rest.

Liefs,
Annemarie