Afgelopen donderdag en vrijdag zijn we gestart met de mind-body-medicine opleiding. Naast dat het een enorm succes was, ik enorm genoten heb, liep ik ook te kwakkelen met mijn gezondheid.

Sinds het overlijden van mijn vader is mijn 'window of tolerance' nu wat kleiner en merk ik dat aan mijn draag- en veerkracht. Daar heb ik naar te luisteren; maar thuisblijven bij de start van de opleiding was voor mij geen optie. Een nachtje om de hoek logeren en alleen-tijd die avond-nacht wel.

Door aan de rest van mijn collega's helder te maken HOE je dan door zo'n proces heengaat schreef ik mijn verhaal op en deelde deze met de groep.  Dat schrijven gebeurd dan om 04.00 in de nacht; dat dan weer wel ;).

Zie hieronder:

~ Zien & niet gezien worden ~

Kernovertuiging: ik ben het niet waard om gezien te worden.

Met dikke ontstoken ogen startte ik als coördinator van de mind-body-medicine opleiding. Heerlijk oncomfortabel om m’n eigen mind-body stuk zo gepresenteerd te krijgen.

 Met gezien-niet gezien voelen.

Zowel als professional als persoonlijk heb ik lange periodes gehad waarbij ik voelde dat ik anders was, ik mezelf niet durfde te laten zien of, als ik dat wel deed, afgewezen werd. Mijn waarheid werd niet (h)erkend.

Nu voel ik me in deze periode wel gezien. Zowel privé als professioneel lijkt alles samen te komen.

Privé waarbij de vrouw van mijn vader erkenning geeft aan mijn verhalen terwijl ze eerder alleen nog maar die via mijn vader had gehoord. Haar begrip om mijn waarheid is helend.

Professioneel resoneert deze opleiding compleet met mijn innerlijke wereld en spreken de docenten mijn taal.

En mijn ogen laten precies op dit moment een mind-body helingsproces zichtbaar worden.

Zo buiten, zo binnen.

“Als onze wonden geen plek van schaamte meer zijn maar een bron van kracht en inspiratie dan kunnen wij onszelf ‘gewonde helers’ noemen”.

En toch, ik schaam me. Voor mijn fysiek, m’n ogen die zo helder mijn eigen proces laten zien.

Schaam me voor mijn kwetsbaarheid. Hoor ik wel op deze stoel?

En toch. Ik kan erdoorheen bewegen. Ik voel ook een diep weten.

Ik ben leerling en docent. Zoals wij allemaal leerling en docent zijn van ons eigen leven.

Ik schaam me, eventjes, en voel dan de kracht en inspiratie van dit schrijven weer opborrelen. Schrijven wat ik zo graag doe.

Ik zie mezelf - en soms ook even niet.

Ik ben lerende om mijn schaamtes en kwetsbaarheid te transformeren naar kracht en creatie.

En dat lukt - en soms ook niet.

 En voor jou dezelfde uitnodiging:

Zie en ontdek jezelf in mildheid, openheid & nieuwsgierigheid. En sta jezelf toe te oefenen en jezelf te bekrachtigen in je licht. Wat al doorbreekt op de plekken waar schaamte huist.

Heel veel liefs en succes,

Annemarie.