Verlaten van het 'vrouwenkamp

Afgelopen weken heb ik me verbonden met het donkere, authentieke vrouwelijke in mezelf, geschreven over de Divine Masculine en Divine Feminine (sommige mensen krijgen jeuk van die termen, en dat mag. Ik ga er goed op, merk ik). Ik heb vooral gevoeld wat deze teksten, deze energie met me deed. En vooral na het schrijven van het stuk tekst over de Divine Feminine vielen er bij mij een aantal kwartjes. Alsof de diepte ervan ineens tot me doordrong. WANT was IK niet gewoon het 'vrouwenkamp' uit gevlucht?? Heb ik niet het 'mannenkamp' verkozen en mijn eigen innerlijke vrouw daarmee in de steek gelaten??

Het donkere, krachtige, authentieke meisje verwisseld voor een sociaal wenselijkere maar ook emotioneel verstandelijkere versie? Het diep vrouwelijke negerend en wegstoppend? Mijn voor-moeders/oma's die de vrouwenwond belichaamde... ik wilde vooral niet zo worden, onbewust. Doen alsof het goed gaat, maar van binnen huilen...jezelf kwijtgeraakt zijn.

Ik werd dus een papa's dochter. Eentje die voor een goede carrière koos. En ook nog een carrière waar hij trots op was; een dokter worden. Net als hij. En het enige wat ik in de artsenwereld te leren had was 'mijn mannetje staan' (en ook alle vrouwen deden dat daar!). Daar werd ik op beoordeeld.

En toen ik mijn eierstokken hoorde rammelen weet ik nog dat ik dacht; wat irritant dat ik zwanger moet worden... Als we een keuze hadden gehad; had ik het hem laten doen! (destijds...) Maar WAUW. Wat was dat een initiatie. Ik werd wederom weer herenigd met mijn vrouwelijkheid, ik had geen keus. De pijn, de oerkracht, het delen van je lichaam met een ander wezen.... het was de grootste wake-up call ever!!

De zwangerschappen & miskraam lieten me weer voelen wat vrouwelijkheid betekent. Wat meegaan met de stroom van het leven betekent. Wat overgave betekent. De bevalling lieten me kennismaken met een vrouwelijke oerkracht, waarvan ik niet eens wist dat ik deze bezat. Mijn lichaam die dit voor het eerst meemaakte; maar ik voelde dat ik dit al vele malen vaker had gedaan.

Mijn lichtmeisje en mijn zoontjes lieten me weer kennismaken met mijn spirituele zelf, de authentieke donkere en lichte liefdevolle energie in mij. Je begrijpt mogelijk wel hoe lastig dit in het begin was, het moederschap. En hoe dit mijn schaduwstukken spiegelde. Nu kan ik voelen hoe ik kan zakken in het moederschap, aanwezig zijn. En kan ik ook steeds meer mijn vrouwenlijn eren. De kwaliteiten van hen ook zien voor wat ze zijn.

Mijn moeder die zichzelf heeft geofferd voor de rust en vrede in ons huis, wat een vrouwelijk offer!! Respect voor haar. Mijn omi/oma die niet meer mochten werken, ondanks dat ze wel wilde... wat een offer.

Dank aan alle vrouwen die mij voor gingen. Na mij is er een energetisch vrouwenlijntje. Ik kan ook genieten van de reis die ik afleg om het vrouw-zijn en het man-zijn in mij te helen tot een heilig huwelijk in mijzelf.

En zin in de initaties! Liefs, Annemarie