De bovenstroom is dat wat zichtbaar is. Wat gezegd wordt. Gedaan wordt.
De onderstroom is dat wat gevoeld wordt – vaak onbewust, vaak onuitgesproken.

In veel relaties (en zeker in families) zit er verschil tussen die twee.
Een ouder die glimlacht, maar diep vanbinnen verdrietig is.
Een kind dat dat feilloos voelt, maar niks hoort.
Verwarring ontstaat. Het kind wordt wiebelig.
En soms… gaat het onbewust zorgen.

Niet huilen omdat mama al zo verdrietig voelt.
Boos worden namens het systeem.
Angst overnemen die nooit uitgesproken werd.

En zo raken boven- en onderstroom los van elkaar.

Als volwassene herhalen deze patronen zich moeiteloos.
In vriendschappen. In werk. In liefde.

Want als jij altijd gewend bent om te zorgen voor de onderstroom van de ander,
vergeet je je eigen onderstroom.
En blijf je in een patroon van aanpassen, invullen, pleasen.
Zonder dat het werkelijk stroomt.

Wat als we terugkeren naar onze eigen onderstroom?
Wat als we voelen wat er écht in ons leeft –
en dat durven erkennen en uitspreken?

Want pas als we dat doen…
klopt het weer.
Wordt het weer coherent.
Voelt ons lichaam weer veilig.

En kunnen relaties – met anderen én met onszelf – echt gaan stromen.

Liefs,

Annemarie